Ogen en hart sluiten of openen?

Bang zijn is een van de vier primaire emoties van ons menselijk gevoels-leven. De andere zijn boos, bedroefd en blij. Bij velen in ons land roept de komst van vluchtelingen de emoties bang en boos op. Wat is hier aan de hand?

Wandelen in andersman schoenen
Desanne Brederode (schrijfster) schreef op facebook het volgende: “Ik hoopte mijn 45ste verjaardag in Parijs te vieren, met een bezoek aan het concert van Dave Gahan & Soulsavers – maar het bleek al uitverkocht.” Het nummer “Walking in my shoes” (*), van deze groep, was haar inspiratiebron toen ze haar debuutroman, in ‘Kiev’ schreef.
Ze schrijft verder: “ En de hele songtekst gebruikte ik in de roman ‘Het Opstaan’, verschenen in 2004. Maar ook ‘Hart in hart’ en ‘Door mijn Schuld’ en ‘Vallende Vorst’ zijn erdoor geïnspireerd: schrijven is willen wandelen in de schoenen van degene(n) die je niet begrijpt, maar liefhebt. Of wilt liefhebben. Of die je per ongeluk gaat liefhebben, door een tijdje in diens schoenen te lopen.

Begrip opbrengen?
Er is natuurlijk veel onbegrip op dit ogenblik. Veel mensen willen de vluchtelingen helpen. Veel mensen willen de vluchtelingen weg. De vraag is of deze twee groepen begrip voor elkaar kunnen opbrengen? Zijn ze bereid om in elkaars schoenen te gaan staan en weten wat er in elkaars harten afspeelt en kijken met andere ogen.

Verder kijken dan je neus lang is
Ik herinner me nog dat zo’n dertig jaar geleden mensen in onze basisgroep het al hadden over “fort Europa”. Dat we hier in ons werelddeel alleen oog en oor hadden voor ons eigen hebben en houden. Zorg dat je behoudt wat je hebt. Toen al werden er grote kritische vragen en vraagtekens gezet bij deze houding in onze geleding. Je mag je afvragen wat we in die afgelopen dertig jaar met deze vragen hebben gedaan?

1

Hebben we ons niet laten meesleuren in het marktdenken? Kopen dan blijft het met ons goedgaan. Rutte riep ons toch op om een nieuwe auto te kopen. Zijn we in die gedachtengang ook gaan doen? Hebben we ons overgegeven aan
meer kopen? Aan meer hebben? En ja als dat hebben in gevaar komt, als we blijkbaar moeten gaan delen, ja dan komt ‘Leiden in last’ zo gezegd.
Hebben we met ons ongebreideld koopgedrag, ons consumenten gedrag
Niet bijgedragen aan het nog hoger maken van de muren van ons Europa?

Denk globaal, doe lokaal
Een mooie leuze, ‘denk globaal, doe lokaal’. Ja de globalisering schrijdt voort. Het internet verbindt alles en iedereen op onze aarde. We worden steeds meer met onze neus op de feiten gedrukt dat wij rijk zijn en zij arm. En als wij in hun schoenen zouden staan, wat zou dan onze houding zijn? Als je iedere dag weer opstaat en je niet weet of je vandaag genoeg te eten hebt, en het dak boven je hoofd er nog is, dan verkleint je blikveld zich tot het meest nodige. Dit mechanisme zie je trouwens ook bij mensen met grote schulden, en die zijn dichtbij huis: een versmalt blikveld. Niks van denk globaal, maar denk aan het eten op tafel vandaag. O maar daar hebben we toch voedsel-banken voor. Ook hier is het banksector ingeslopen dus. Als u begrijpt wat ik bedoel. En nu wij, die aan de goede kant zitten, aan de kant van het goede leven, ons comfort, in hoeverre is ons blikveld ook niet versmalt? Moeten ook we niet ruimer gaan kijken? Globaal? Onze ogen en ons hart openen? We kunnen ze ook sluiten en onze benauwde veste om niet te willen delen. Een keuze dus. Het verhaal gaat dat er een man was, ooit in Nazareth, die aanschoof aan de tafel van de verdrukten en armen. Wellicht een idee om onze blik te richten op dat voorbeeld en te kijken hoe dat te doen is? Maar hoe dan?
GDB

(*) Op YouTube: David Gahan & Soulsavers:

Reacties zijn gesloten.