ONTWORTELD?

jv2

We werden de laatste weken geteisterd door stormen met heftige windsnelheden. Bomen ontwortelden. Gelukkig kondigt de lente zich aan. En met de lente hopen we op betere tijden.
Maar… inmiddels heeft een nieuwe storm ons bereikt. De ‘corona-virus’ storm. Het is wel een wereldwijde storm. In vele landen komt het normale leven piepend en krakend tot stilstand. Is het een ontworteling van het leven dat we normaal gewend zijn? Niet alleen persoonlijk maar ook nationaal en internationaal.
Ons westerse geloof in de maakbaarheid van ons leven en bestaan wordt zwaar op de proef gesteld. Is er sprake van controle verlies? We zijn overvallen door een ‘natuurverschijnsel’ dat we niet kennen. Voorlopig is het virus niet onder controle. Alhoewel de wetenschappers overal ter wereld naarstig zoeken naar een geneesmiddel.
We dachten als mensen veel in de hand te hebben. Ons leven en aarde te kunnen controleren en te sturen. Nu blijkt dat toch niet het geval te zijn. Wat nu?
‘Alles wat groot is, is klein en alles wat klein is, is groot’. Ja, een klein minuscuul natuurverschijnsel is wereldwijd uitgegroeid tot een groot probleem. En minimaliseert onze levensruimte. Letterlijk en figuurlijk.
Waar we met onze neus op worden gedrukt is het feit dat VERBONDENHEID van mensen een heel groot goed is.
Nu we elkaar de hand niet mogen geven, laat staan omhelzen, en we afstand van tenminste 1,5 meter in acht moeten houden dringt het tot ons door. We zijn momenteel ontworteld van elkaar.
Verbonden zijn met elkaar is van grote waarde. Dat leren we weer in deze tijd door schade en schande. Wat is werkelijk belangrijk voor ons leven op deze aarde?
Hoe nu te leven dan?
Hannah Arendt zei eens: ”Zelfs in de meest duistere tijden hebben we het recht op enige verlichting te hopen. Die zou wel eens in mindere mate afkomstig kunnen zijn van theorieën en concepten dan van onze flikkerende, vaak zwakke vlam die sommige mannen en vrouwen, door hun leven en werk, onder bijna alle omstandigheden weten te ontsteken en laten schijnen over de tijd die hun op aarde gegeven is.”
Inderdaad zien we nu op grote en kleine schaal hoe allerlei mensen hun verbondenheid met elkaar gestalte geven. Allemaal kleine vlammetjes, lichtjes, in donkere tijden. Zijn dit de nieuwe worteltjes op zoek naar aarde, vaste grond, om uit te groeien om nieuwe adem aan onze wereld te geven?
“Leven is een momentopname in de eeuwigheid. Een plek waar het lot woont, de wetten van de natuur. Nietzsche adviseerde ons om ons lot lief te hebben. Neem het zoals het komt”.
Zorg goed voor jezelf en je naasten, dat is wat alle wijsheid boeken in alle culturen op onze aarde al eeuwen ons vertellen.
Hoe gaan we daar in en na deze crisis wereld wijd nu echt werk van maken? Voor onze aarde, voor onze mensheid? Bewust verbonden. Geworteld in onze natuur.
Het Paasverhaal gaat over lijden, dood en toch nog hoop op nieuw leven.
GDB

uit: SOLIDAIR nr1 april 2020

Reacties zijn gesloten.